Αμήχανοι μπρος στην ειλικρίνεια

Πολλοί άνθρωποι στέκουν αμήχανοι στη δημοσιοποίηση γραπτών σκέψεων και στην ανοικτή κοινωνικοποίηση απλών πολιτών μέσω των νέων μηχανών του διαδικτύου. Αντιμετωπίζουν το φαινόμενο ως υπερβολικό, γραφικό αλλά μάλλον δεν παραδέχονται ότι τελικά δεν ξέρουν πως να το αντιμετωπίσουν.

Βέβαια, η δική μου γενιά (αυτή που γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι πηγαίναν στο φεγγάρι) έζησε την τεχνολογική επανάσταση, δηλ. ξεκίνησε δίχως ίχνος τεχνολογικής εκπαίδευσης και στην πορεία έπρεπε να κατακτήσει όλες τις φαντασιώσεις του Μπιλ Γκειτς.

Πέραν όμως του πρακτικού του θέματος, υπάρχει μία παράμετρος που δεν συζητιέται εύκολα. Αυτή έχει να κάνει με την δομή της κοινωνίας που κουβαλάει ταμπού αξεπέραστα από το παρελθόν. Ιδέες που σήμερα φαίνονται αστείες, που όμως τότε ήταν νόμοι απαράβατοι. Έτσι πολλά κορίτσια κατέστρεφαν τη ζωή τους κρατώντας ανεκπλήρωτους έρωτες βαθιά κρυμμένους στον κόρφο τους. Πολλοί νέοι άφησαν τα ταλέντα τους για χατήρι των γονιών τους. Πάρα πολλοί άνθρωποι καταστραφήκαν μόνο και μόνο για τα πολιτικά τους πιστεύω ή αμφισβητήθηκαν λόγω της ταπεινής τους καταγωγής.

Αυτά είναι τα απλά παραδείγματα. Υπάρχουν και πολύπλοκα. Ανομολόγητα πλήρως.

Και είναι πολλοί αυτοί που ζουν και τα κουβαλάνε σηκώνοντας αφόρητο βάρος.

Έτσι, η συνήθης πρακτική ήταν πάντα, "κλείνομαι στο καβούκι μου και αφήνω τους άλλους να εκτίθενται παρακολουθώντας τους πίσω από την κουρτίνα".

Η δημοσιοποίηση της ευτυχίας μας προκαλούσε μόνο ζήλια και φθόνο.

Της δυστυχίας μας, αντίστοιχα, πικρή ευχαρίστηση.

Και σήμερα ισχύουν αυτά αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι περιφέρονται στο διαδίκτυο και διστάζουν να υπογράψουν με τ' όνομά τους.

Όμως κάτι έχει αλλάξει ριζικά και οριστικά.

Μέσα από τη δική μου γενιά, (αυτή που γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι πηγαίναν στο φεγγάρι), μεγάλωσαν και άνθρωποι χωρίς βαρύ φορτίο πάνω τους. Χωρίς μεγάλα πάθη, χωρίς περίεργες κρυφές ορέξεις. Άνθρωποι που το τηλεοπτικό παιχνίδι "Η στιγμή της Αλήθειας" δεν τους φοβίζει, και δεν θα είχαν επιλεγεί ποτέ ως παίκτες γιατί θα ήταν φοβερά βαρετοί.

Άνθρωποι που αγάπησαν και αγαπήθηκαν εξίσου, που το κακό πέρασε αλλά δεν τους ακούμπησε γιατί δεν το επιτρέψανε να συμβεί.

Ζώντας λοιπόν μία βαρετή ζωή, δίχως ανομολόγητα πάθη, μπορείς να τα βλέπεις όλα πιο απλά και καθαρά. Και ως επικοινωνιακό ον ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δίνει και να παίρνει. Και επειδή το φεγγάρι το έχουμε αφήσει στην ησυχία του, περιπλανιώμαστε πια στο διαδικτυακό σύμπαν σαν δορυφόροι ακολουθώντας το ρεύμα και τις ανάγκες της εποχής.

Η νεότερη γενιά βέβαια είναι πλήρως εναρμονισμένη με το άνοιγμα των χαρτιών της.

Μάλλον γιατί δεν φοβούνται να ομολογήσουν τα πάθη τους.

Αλίμονο αν πάψουμε να ζούμε ανοιχτά...δίχως πάθος.

Αυτά μέχρι να μου συμβεί και μένα το αναπάντεχο και κλειστώ και εγώ στο καβούκι μου.

Μέχρι τότε περνάω εξετάσεις κάθε μέρα ανελλιπώς.