ξεχασμένο σ' ένα ράφι και σκονισμένο.
Περνούσε ο καιρός, τα χρόνια και ζούσε μέσα στην απόλυτη μοναξιά.
Ένα πρωί που ξύπνησε, κοίταξε έκπληκτο τον εαυτό του.
Δύο μικροσκοπικά φτερά είχαν βγει στο σώμα του
και τότε κατάλαβε πως ήταν το ακατανόητο.
Ήταν καιρός πολύ καλός για να κινήσει τον κόσμο, να δει,
να δει τους καταρράκτες, τα κύματα, το κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα
και ότι κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει.
Έτσι βρέθηκε ψηλά στον καταγάλανο ουρανό,
καταχαρούμενος και κατενθουσιασμένος
και πια καθόλου σκονισμένος.
Έφτασε στον Καναδά και εκεί έμαθε πράγματα πολλά.
Μερικά από αυτά ήταν Φυσική, Μαθηματικά, αριθμούς,
πράξεις, πολλαπλασιασμούς και πειράματα από Φυσικούς.
Μα βαρέθηκε μετά και κίνησε προς τ΄ Ανατολικά.
Καθώς ταξίδευε είδε καταρράκτες μεγάλους, μικρούς,
καταγάλανους ωκεανούς, μα πιο πολύ λυπήθηκε για τα μικρά παιδιά.
Ώσπου έφτασε σπίτι του, κάθησε εκεί, φώναξε παιδιά
και τα μόρφωσε καλά και έλεγε κάθε φορά στα παιδιά
Εσείς θα γίνετε τρανοί, Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί
και στον κόσμο ξακουστοί.
Όταν μεγάλωσαν και έγιναν τρανά, το βιβλίο
έκλεισαν στο μουσείο να το βλέπουν
και σκονισμένο να μην ξανά γίνει πιά.
Γιώργος, 11 χρονών
(εργασία στο σχολείο)
1 σχόλιο:
Συγκλονιστικό...
Μακάρι αυτές οι φωνές των παιδιών (πιστεύω ότι η πλειοψηφία έτσι σκέφτεται, άσχετα με το αν εκφράζεται) να έφταναν στα αυτιά εκείνων που "αφήνουν σκονισμένο το βιβλίο".
Δημοσίευση σχολίου