Εκείνο το πρωί είχα εισπράξει το άκυρο σχόλιο από τη μαμά μου μπροστά από την πόρτα του ασανσέρ "πώς είσαι έτσι σήμερα;" Έτσι ξεκίνησα τη μέρα μου, ρίχνοντας μπινελίκια και έχοντας τύψεις γι' αυτά σ' όλη τη διαδρομή.

Στο σταθμό του τρένου μια κυρία, στην ηλικία της μαμάς μου, εκπληκτικά ωραία ντυμένη με στυλ που ξεχώριζε, με κοίταξε στα μάτια με απόγνωση. Με τα μάτια και εγώ τη ρώτησα τί χρειάζεται και αμέσως ένας γλυκός χειμμαρώδης λόγος βγήκε εξηγώντας μου ότι θέλει να πάει με το Μετρό στο σταθμό Λαρίσης για να πάρει το τρένο για Θεσσαλονίκη (τώρα εξηγείται η φινέτσα!).

Πρέπει να ηρέμησε πολύ όταν της είπα ότι πάω στην ίδια κατεύθυνση και μπορούμε να πάμε μαζί. Φτάνοντας στο σταθμό σκέφτηκα ότι αν βγει στη λάθος έξοδο απέναντι θα χαθεί και επίσης σκέφτηκα την έλλειψη ασανσέρ στην έξοδο για τους επιβάτες του σταθμού και προθυμοποιήθηκα να τη βοηθήσω με τις βαλίτσες μέχρι τον σταθμό. Σ' όλη αυτή τη διαδρομή μου είπε πόσο μπερδεύεται στην Αθήνα, πόσο καλή νύφη έκανε όμως εδώ στην Αθήνα, που προσέχει πολύ τον γιο της και πόσο εύκολη είναι η ζωή της στη Θεσσαλονίκη της. Ξέχασα να πω την έκπληξή της όταν κατάλαβε ότι θα παρακάμψω τον δρόμο μου να την πάω στο σταθμό.

Εκεί άνοιξε την τσάντα της, βρήκε ένα μικρό χαρτάκι και έγραψε όλα της τα τηλέφωνα για να την πάρω όποτε βρεθώ σε ανάγκη στη Θεσσαλονίκη!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτό το χαρτάκι είναι στο πορτοφόλι μου σαν φυλαχτό και ξέρω ότι αν το χρειαστώ θα με σώσει!

ΑΥΤΗ είναι η Θεσσαλονίκη μου και όχι η πιο ερωτική πόλη και άλλες τέτοιες μπούρδες!-