Διασχίζω τακτικά την οδό Δροσοπούλου της Κυψέλης από την αρχή μέχρι το τέλος. Ποτέ δεν τη βαρέθηκα αν και κυκλοφοριακά ήταν πάντοτε στο κόκκινο.

Μία πολύχρωμη παλέτα ανθρώπων δίνει μία απίστευτη ζωντάνια σ' αυτή τη γειτονιά.

Η Κυψέλη δεν πυκνοκατοικήθηκε πρόσφατα. Έχοντας την φήμη μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου υποδέχτηκε πιο έξυπνα τους καινούργιους κατοίκους της.

Οι αφρομετανάστες που είναι πια και οι κυρίαρχοι, ντυμένοι με το δικό τους φοβερό στυλ χαμογελούν εύκολα στο δρόμο και έχεις την αίσθηση ότι χορεύουν δεν περπατούν.

Οι παλιές Κυψελιώτισες, ηλικιωμένες πια και μάλλον περίεργα ντυμένες με σκουφιά, περούκες και κόκκινα κραγιόν απαιτούν την προσοχή σου.

Οι ρακοσυλλέκτες κρεμασμένοι σαν τα γατιά πάνω στους κάδους φροντίζουν για την καθαριότητα και την ανακύκλωση της περιοχής.

Μόνο ο Παεζάνο λείπει από αυτό το πανηγύρι και πολύ θα ήθελα να τον έβλεπα σήμερα να δίνει το δικό του στίγμα.

Πολλά μαγαζιά που δεν καταλαβαίνω τί πουλάνε και πολλά παράθυρα με γλάστρες με βασιλικούς.

Πολύχρωμα γκράφιτις αριστερά και δεξιά κάτι προσπαθούν να μου πουν. Πρόσφατα έμαθα ότι για να ησυχάσεις από τους γκραφιτάδες απλά τους δίνεις το κτίριο να το ζωγραφίσουν.

Τα νεοκλασικά στέκουν περήφανα, κατοικήσιμα τα περισσότερα και κάποια όμορφα ανακαινισμένα.

Μια λωρίδα ουρανός από πάνω αντανακλά το γαλάζιο του σ' όλα αυτά.

Και εγώ είμαι τυχερή που για μισή ώρα τουλάχιστον γίνομαι κομπάρσος σ' αυτή την παραγωγή.