Ξεκινώντας αυτό το ιστολόγιο με πολλές αναστολές, αναρωτιόμουνα για την χρησιμότητά του και την ουσία του πράγματος.

Ανήκω βλέπεις στην ενεργή και ετοιμοπόλεμη γενιά αυτής της χώρας. Αναπνέω κάθε πτυχή αυτής της πόλης και προσπαθώ να βρίσκομαι μέσα στους προβληματισμούς των παιδιών μου.

Μάλλον άτυχη ώς σύγχρονη γυναίκα που προσπαθεί να βάλει πολλά καρπούζια σε μια ανακυκλώσιμη τσάντα, που όμως, θα αποτελέσει δείγμα στατιστικής για το "πόσες αντοχές μπορεί να έχει η γυναικεία φύση τελικά".

Σαν μια άλλη Ελαστίνα λοιπόν ελαφρώνω κάθε φορά τα μέσα μου ακροβατώντας σε κάθε γραμμή, και επαναφορτίζω τις δυνάμεις μου για να είμαι η γυναίκα, η εργαζόμενη, η μητέρα, ή σύντροφος που θέλω να γίνω.

Η χρονική στιγμή που συμβαίνει αυτό ίσως να μην είναι τυχαία, όπως και τίποτα δεν ήταν τυχαίο μέχρι στιγμής μιας και βιώνω μια ανατροπή σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου.

Τώρα λοιπόν που το χιόνι δεν μας πλησιάζει πια και η στροφή στους φυσιολογικούς καρπούς της γης λέγεται "βιολογική καλλιέργεια" θα βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητάς μας και την αφθαρσία των συναισθημάτων μας. Ευτυχώς!