Ο θεσμός του αστυνομικού

Γυρίζω στο μυαλό μου δυο μέρες τώρα όλα αυτά που γίνονται και προσπαθώ να καταλάβω γιατί φτάσαμε πάλι εδώ.

Το θέμα είναι πολύ δυνατό για να αποφύγω να το συζητήσω με τον εντεκάχρονο γιο μου, προτιμώ να πάει σήμερα στο σχολείο ενημερωμένος από μένα. Εξιστορώ τα γεγονότα και χρησιμοποιώ και εγώ το άλλοθι του εξωστρακισμού της σφαίρας γιατί υποσυνείδητα νοιώθω ότι πρέπει να υποστηρίξω στο παιδί μου το θεσμό του αστυνομικού. Τον προετοίμασα για ότι θα ακούσει σήμερα από τους μεν και τους δε, του είπα ότι τα πιο πολλά που θα ακούσει θα είναι ανακρίβειες και τελικά η αλήθεια για το ποιός φταίει θα είναι κάπου στη μέση.

Οι τραγικές φιγούρες της ιστορίας είναι η μάνα και ο πατέρας του αδικοχαμένου παιδιού που το χάσανε από την αγκαλιά τους γιατί δεν κατάφεραν να του μάθουν τον σεβασμό στον συνάνθρωπό του, όποιος και αν είναι αυτός!

Όλα ήρθαν και ξεκαθάρισαν όμως μόλις άκουσα την παραίτηση του δικηγόρου του κατηγορούμενου αστυνομικού, προφανώς γιατί οι έρευνες έδειξαν ότι το συμβάν δεν έγινε απλά γιατί ήταν η κακιά η ώρα. Έγινε γιατί ο αστυνόμος είχε θέμα με τον δεκαπεντάχρονο. Όχι τον συγκεκριμένο, με όλη αυτή τη γενιά που δημιουργήσαμε όλοι εμείς!

Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας και ακόμη έχουμε πρόβλημα με τους θεσμούς μας.

Πρέπει να αποφασίσουμε τί αστυνόμο θέλουμε να έχουμε!

Να εξαρθρώσει το εμπόριο ναρκωτικών αλλά να μην πιάσει τους εμπόρους γιατί παραβιάζονται τα δικαιώματά τους στην φυλακή.

Να εξαρθρώσει την τρομοκρατία αλλά χωρίς αντιτρομοκρατικό νόμο.

Να κάνουν περιπολίες στην γειτονιά μας αλλά να μη μας αστυνομεύουν.

Να οπλοφορούν αλλά να μην πυροβολήσουν ποτέ γιατί δεν έχουν το δικαίωμα.

Να προστατεύουν τις περιουσίες μας αλλά να μην πειράξουν αυτούς που το κάνουν γιατί ανάμεσά τους μπορεί να είναι και το δικό μας παιδί.

Δεν είναι ο μοναδικός θεσμός που περνάει κρίση.

Το ίδιο γίνεται και με τους δασκάλους, τους ιερείς, τους εφοριακούς, τους πολεοδόμους.

Δεν ξέρουμε τί τους ζητάμε και ενεργούν και αυτοί αναλόγως.

Μόνο που οι αστυνόμοι οπλοφορούν και έρχεται η στιγμή που θα ενεργήσουν εν θερμώ!

Έρχεται στο μυαλό μου η πρώτη αναρχική γειτονιά που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 70, η Κριστιάνα, στα περίχωρα της Κοπεγχάγης, που οι αναρχικοί της κάτοικοι συνεργάστηκαν με την αστυνομία για να διώξουν τους εμπόρους σκληρών ναρκωτικών από την περιοχή τους και συνεχίζουν να ζουν άναρχα μέχρι σήμερα.

Πόση ωριμότητα να διαθέτουν αυτοί άραγε;