Σύγχρονες εξομολογήσεις

Αποφάσισα να πω κι αλλιώς αυτό το ιστολόγιο, Ελαστίνα. Γιατί έτσι νοιώθω τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής μου. Μια σούπερ ήρωας που από μικρή είχε όνειρο να καταξιωθεί ως προσωπικότητα αλλά και επαγγελματικά. Πού να φανταστώ τότε ότι θα έλιωνα στη δουλειά, τις υποχρεώσεις, τις απαιτήσεις, τις ευθύνες. No mercy, είναι η απάντηση που παίρνω και συνεχίζω.

Η δική μου γενιά δεν είναι των 700 ευρώ. Εμείς ήμασταν των 50.000 δραχμών αλλά δεν το λέγαμε ελλείψει Αλέξη Τσίπρα. Η Παναγιωταρά της δεκαετίας του 80 σήμερα είναι πιο όμορφη (με κόπο), πιο μαγείρισσα , γιατί ανακάλυψε το gourmet, και ακόμη και το κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο πρέπει να έχει ένα μπαχαρικό που όταν σε ρωτήσουν και πεις τ' όνομά του να ενθουσιαστούν, κυρίως οι μεγαλύτεροι..."καλά εμείς πώς δεν το ξέραμε τόσα χρόνια!" Η σημερινή Παναγιωταρά είναι και πιο δυνατή, στην κυριολεξία, σε σημείο να φοβίζει κόσμο.

Σήμερα μια κυρία στο Μετρό γύρω στα 50 (φαινόταν) χτύπησε τις πόρτες του βαγονιού την ώρα που κλείναν νομίζοντας ότι θα την ακούσει ο οδηγός και θα ανοίξει.

Γέλασα γιατί έδειχνε σίγουρη ότι θα της ανοίξει. Και επίσης γέλασα γιατί μου θύμισε τον εαυτό μου σήμερα πάνω από το fax, τρεις και ένα λεπτό να χτυπιέμαι γιατί αργούσε να έρθει η προσφορά που μου είχαν στείλει τρία λεπτά νωρίτερα.

Κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτώ σοβαρά να λύσω το θέμα μου με τον χρόνο.

Βιάζομαι! Γιατί βιάζομαι; Να μεγαλώσω; μεγάλωσα!

Να προλάβω; Τί; τα πάντα; δεν γίνεται!

Κι αν ακόμη ξεπερνούσα το φράγμα του ήχου ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα; μια παραμορφωμένη σκιά ίσως;

Ι write to escape; to escape poverty.

Το είπε ο κύριος Edgar Rice Burrough. Δεν τον ξέρω αλλά διάβασε τη σκέψη μου.

Έχω σταματήσει να βλέπω στ' όνειρό μου ότι πετάω. Ήταν πάντα το αγαπημένο μου όνειρο μικρή, που πολλές φορές είχα επιδιώξει να το δω για να νοιώσω αυτή τη λύτρωση στο τέλος όταν ξέφευγα. Μια φορά πρέπει να κατάφερα να το δω με τη θέλησή μου και μια φορά το είδα την προηγούμενη εβδομάδα. Μετά ξανά τέλος. Βαρίδι πάνω σ' αυτή τη Γη.

Οι υπερήρωες όμως ποτέ δεν πεθαίνουν, πονάνε, πληγώνονται, ερωτεύονται, συγκινούνται, αλλά κάποια στιγμή πετάνε ξανά. Ειδικά όταν τους δίνουν συγχαρητήρια για τα παιδιά τους!