Ψάχνοντας δρόμους διαφυγής από την επικαιρότητα βρήκα αφορμή την ξενάγηση δύο καλών φίλων απο τη Θεσσαλονίκη στην πιο ωραία μου διαδρομή μέσα στην Αθήνα.
Κυριακή πρωί και η Αθήνα άδεια όσο ποτέ. Γκρίζα σύννεφα βαριά διαδέχονται το ένα το άλλο μεσ' το γαλάζιο τ' ουρανού σαν να μην αποφασίζουν αν θέλουν να μείνουν ή όχι.
Στο Θησείο η βροχή μας περίμενε και εμείς κάτω από την μωβ ομπρέλα στριμωγμένοι τρεις προχωρούμε ακάθεκτοι στην προδιαγεγραμμένη πορεία μας.
Στην είσοδο του Αρχαιολογικού χώρου η βαριεστημένη υπάλληλος μας λέει η είσοδος δωρεάν και η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν μη πει η είσοδος απαγορεύεται.
Σταματάει και η βροχή και σηκώνοντας τα μάτια μπροστά ψηλά δεξιά βλέπουμε τους τρεις "γοργόνους", βρεγμένους, ωραίους όσο ποτέ, να στέκονται στην είσοδο της Αρχαίας Αγοράς. Πίσω τους ένα τεράστιο πράσινο χαλί με απλωμένους κίονες, τάφους, πέτρινους δρόμους και σύγχρονα παγκάκια, ιδανικά για να ακουμπήσεις πάνω στο ταίρι σου και να ακούσεις ξανά εκείνη την εξομολόγηση που κοντεύεις να ξεχάσεις.
Η επίσκεψη στο βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνος δεν ήταν καλή ιδέα. Οι εικόνες του φέρουν ακόμη τα τραύματα του βανδαλισμού που υπέστησαν από αλλόθρησκους.
Ευτυχώς ο ήλιος ξαναβγαίνει στον αττικό ουρανό και κατευθυνόμαστε προς το μουσείο.Μόλις πατάω τα σκαλοπάτια της Στοάς του Αττάλου νοιώθω ότι το σπίτι μου είναι εκεί.
Τί υπεροψία!Χτίστηκε το 150 π.Χ. από τον Άτταλο Β', βασιλιά της Περγάμου, και ήταν το πρώτο εμπορικό κέντρο της εποχής εκείνης.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%BF%CE%AC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%85
Μουσείο σήμερα, ξεκινάει μία διαδρομή σε μία ευθεία γραμμή από την παλαιολιθική εποχή μέχρι τα νεώτερα βυζαντινά χρόνια, μέσα από αντικείμενα καθημερινής χρήσης των προγόνων μας που μοιάζουν τόσο με τα δικά μας που είναι τρομακτικό.
Η μορφή που ζωγραφίσαν θέλοντας να απεικονίσουν την νεαρή έγκυο γυναίκα που βρήκαν μέσα στον τάφο της με τα κοσμήματά της, μοιάζει τόσο πολύ με μια σύγχρονη Ελληνίδα και τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι πόσα πολλά είχαν κατορθώσει τότε και πόσα λίγα εμείς τώρα.
Για άλλη μια φορά είδα ότι ο Παράδεισος είναι μπροστά στα μάτια μου. Δίπλα στο σπίτι μου.
Θα ήθελα να είχα πιο πολύ χρόνο αυτή τη φορά, να περπατήσω μέσα σε αυτόν τον αρχαίο κήπο, να ξαναδώ εκείνη τη χελώνα που στάθηκε μπροστά μου την πρώτη φορά και μου έδειξε πως μπορείς να αντισταθείς στην ραγδαία ταχύτητα του σήμερα, κρατώντας σταθερό το βήμα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου