Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Στην χώρα της ταμπέλας

Φουσκωτοί ήσαν τα άτομα σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά επιτελεία που επιτέθηκαν στο παλιό κτήριο του Δημαρχείου του Χαλανδρίου χτες το βράδυ.
Ταραξίες κατά τον πρωθυπουργό μας το πλήθος που εφόρμισε στο κέντρο της Αθήνας το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου.
Ασύμμετρη απειλή το ολοκαύτωμα της Ελλάδας το καλοκαίρι του 2007.
Golden Boys οι υπεύθυνοι της οικονομικής κρίσης και όλων των επακόλουθων που συνεχίζονται να εξελίσονται.
Ζαρντινιέρα διατυπώθηκε ο ξυλοδαρμός του Κύπριου φοιτητή στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης.
Υποκειμενικές και πολιτικές οι ευθύνες του Βατοπεδίου.
Ο θάνατος του Αλέξη ήταν εξοστρακισμός.
Η γενιά των 700 ευρώ κάτι μου θυμίζει από την γενιά των τρεις και εξήντα.
Η ταμπέλα των ΜΜΕ για σήμερα ήταν η γενιά της οργής!

Πιασάρικες, ευκολοχώνευτες εκφράσεις που εξασφαλίζουν τηλεθέαση, ακροαματικότητα και κοιμίζουν τις συνειδήσεις μας μέσα σε μία φούσκα, ανάμεσα από διαφημίσεις του τύπου "πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν οι καταθέσεις σας".
Οι ταμπελάκηδες κυκλοφορούν και μέσα στα σχολειά μας βάζοντας άκριτα μία ταμπέλα στα παιδιά μας χωρίς σκέψη, αλλά και μέσα στη δουλειά μας, ακόμα ακόμα και μέσα στην οικογένειά μας. Και όλοι ζούμε με τον φόβο μη μας κολλήσει κάποιος μία ταμπέλα που θα μας ακολουθεί σαν ρετσινιά για πάντα. Εκεί συναντώ και την κουκούλα. Μια γενιά που φοράει κουκούλα για να κάνει την επανάστασή της, γιατί αν τη βγάλει εκτίθεται στις ταμπέλες μας, στην ανιδεολογία της και την έλλειψη εκφοράς ορθού λόγου μιας και το εκπαιδευτικό σύστημα τους το απαγορεύει. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου οι εκπαιδευτικοί απαιτούν δεκανίκι στη δουλειά τους στις τάξεις του δημοτικού τους γονείς και από το γυμνάσιο και μετά τα φροντιστήρια. Προσωπικά έχω επανειλημμένως χαρακτηριστεί από δημόσιους εκπαιδευτικούς ως ελαττωματική μαμά γιατί εργάζομαι και αφήνω το παιδί μου στο ολοήμερο. Κατευθείαν κατηγοριοποιούμαι και εγώ και το παιδί μου.
Άραγε γιατί η δική μου δασκάλα δεν ζήτησε ποτέ την συμβολή της μαμάς μου για να ετοιμάσω τις εργασίες της 2ας Δημοτικού;

Θα ένοιωθα πιο δικαιωμένη αν έβλεπα αυτά τα παιδιά να πετάνε τα σχολικά τους βιβλία στα πρόσωπα των αστυνομικών. Τότε θα δίναν ευθεία εξήγηση τί ακριβώς συμβαίνει.

Ψάχνω να βρω δύσκολα ερωτήματα και ουσιαστικές αναζητήσεις γιατί από θέατρο και λαικισμό χόρτασα. Ο κ. Νίκος Δήμου διατύπωσε το ερώτημα γιατί δεν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για τον θάνατο του Αξαρλιάν από την 17 Νοέμβρη; Πόσο διαφορετικός ήταν αυτός ο θάνατος; Γιατί δεν γράφτηκε σε κανένα τοίχο αυτό το όνομα;

Έλλειψη ταμπέλας ίσως;
Η αντίληψή μας στην πραγματικότητα θα ήταν διαφορετική χωρίς μία στεγνή επιγραφή μπροστά μας. Θα σκεφτόμασταν. Μας συμφέρει αυτό; Και ποιούς δεν συμφέρει;

Αν κλείσω τα μάτια νομίζω ότι ζω σε μία πίστα με συγκρουόμενα που όμως δεν έχουνε τιμόνι, αλλά είναι τηλεκατευθυνόμενα. Και η επόμενη ταμπέλα έχει ήδη γραφτεί πάλι, και θα είναι το κερασάκι στην τούρτα.


buzz it!

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

σου στελνω ενα φιλι
εχεις πολύ δικιο
Γεωργια Β